Mreža Žene protiv nasilja je u periodu od 01. januara do 07.aprila 2011. godine analizirala novinske članke i došla do podatka da je u ovom periodu, u Srbiji, od strane muškaraca ubijeno 13 žena.
Sve ubijene žene su poznavale učinioca, a od toga sedam učinioca bili su partneri, bivši partneri, supružnici, bivši supružnici. Jednu ženu je ubio sin, jednu svekar i jednu zet. Tri žene ubio je poznanik. Tri učinioca su nakon ubistva izvršila samoubistvo.
Tri žene su ubijene pištoljem, pet žena oštrim predmetom (nož, sekira itd.). Jedna žena je razneta bombom. Četiri žene ubijene su drugim predmetima (udavljena pertlom, tučena do smrti letvom, drvenim maljem) Dva učinioca su se sama prijavila. Sedam ubistava se desilo u porodičnoj kući, tri u njenoj kući/stanu i tri u drugim prostorima kao što su (ulica, šuma).
Dve žene su bile starije od 65 godina, tri žene su bile starije od 56 godina, jedna žena je bila starosti od 46 do 55 godina, pet žena bilo je starosti od 36 do 45 godina, i dve od 26 do 35. Dvadeset i tri osobe ostale su bez majke, od toga četrnaestoro su maloletna deca.
Četiri žene od ukupno trinaest nisu živele u zajednici sa učiniocem. U Krivičnom zakoniku Republike Srbije, u vezi sa krivičnim delom nasilja u porodici, i pored apela i amandmana koje su predlagale ženske nevladine organizacije 2009. godine, ostala je odrednica „života u zajedničkom domaćinstvu za bivše supružnike“ kao uslova za zaštitu bivših suružnika od nasilja u porodici
Četiri od 7 žena koje je ubio partner/bivši partner, suprug/bivši suprug ubijene su neposredno nakon sto su napustile ili pokušale da napuste nasilnika.
U novinskim člancima se gotovo ne pojavljuje imenovanje nasilja koje je žena trpela godinama unazad. Fokus novinskog izveštavanja je uglavnom na počiniocu i njegovim „razlozima“ za ubistvo, ili na oružju kojim je ubistvo počinjeno. U dva najdrastičnija slučaja, ubistva i samoubistva bombom (24.03.2011.), i maskra žene i tašte sekirom (06.04.2011.), nasilje je pre ubistva prijavljivano policiji i centru za socijali rad, iz čega možemo da zaključimo da institucije nisu bile u stanju da adekvatno procenile stepen rizika od nasilja po život žena.